نویسنده: طلبه ابراهیم ابراهیمی پاکزاد
چکیده:
حکمت و سنت الهی از دیر باز بر آن بود تا هر از چندی هادیان و رهبران و رسولانی را جهت هدایت بشر و سوق به سوی خداوند ارسال نموده ، جهت بقاء دعوت ها و بارور شدن مکتب جانشینانی برایشان توسط انبیاء معین می نمود.
دین مبین اسلام با عنایت به جهان شمولی و فرازمانی و فرامنطقه ای بودن آن ضرورت این امر را دو چندان نموده ، امامان معصومی را بدین جهت از جانب نبی اکرم منصوب نموده است و صد البته هر گاهی در و گوهر گرانبهایی در جایی رخ نماید سود اندیشان و دنیا پرستان بدلی برای آن ساخته ،آن را بجای گوهر ناب و پاک عرضه می دارند.
در این راستا پس از نبی اکرم متنبیانی خود را مطرح نمودند تا بدین طریق نور حق را خاموش نموده و بر ظلمت پیشین عقب گرد نمایند و نیز پس از هر یک از اهل بیت ،خصوصا پس از امام صادق و امام کاظم (علیهماالسلام) با عنایت به جغرافیای فکری ،مدعیانی مطرح شدند تا با کمک حاکمان وقت و یا به علت جهالت و نادانی انشعاباتی را در مذهب حیات بخش تشیع ایجاد نمایند.
این تحقیق بر آن است تا با بررسی و پژوهش در انشعابات انجام شده در دوره امام صادق وامام کاظم (علیهماالسلام) ،علل و اسباب انشعاب را با روش تحلیلی تاریخی بررسی نموده ،علل اجتماعی ،سیاسی ،اقتصادی و فرهنگی را پیگیری نموده ،به تحلیل بنشیند تا در این راستا با درس آموزی از گذشتگان ضمن آسیب شناسی و با توشه برداری از تجارب گذشته ، به دام انشعابات نیافتاده ،جامعه شیعی را آگاه ساخته و از دام فتنه گران مطلع سازیم.