موضوع: نقش امام رضا (ع) در تعمیق و گسترش تشیع
نویسنده: خلیل نعمتی
چکیده:
تشیع مولود طبیعی اسلام و نمایانگر اندیشه اسلام ناب است. هسته اولیه شیعیان از اصحاب بزرگ و برجسته پیامبر اسلام بودند که با رهنمودهای آن حضرت بر لزوم رهبری علی بن ابیطالب (ع) بعد از پیامبر باور داشتند. پس از درگذشت پیامبر اسلام و تشکیل سقیفه و وضعی که در انتخاب خلیفه پیش آمد، تشیع از نظر تاریخی مسیر دیگری را در پیش گرفت و شیعیان علیرغم اینکه در اقلیت بودند،
بر پیشوایی علی (ع) پای فشردند و در کنار اهلبیت (ع) ماندند و با تحمل تمام دشواریها و مشکلات از عقیده خود دست برنداشتند. بعد از این دوره نیز شیعه با وجود اینکه از هر لحاظ در فشار سختی قرار داشت، با رهبری ائمه (ع) به رشد خود ادامه داد و در نقاط مختلف دنیای اسلام گسترش ÷یدا کرد. در دوره امام رضا (ع) با توجه به اینکه امام رضا (ع) بعد از یک دوره سخت و خفقان در زمان ÷درش آزادی نسبی ÷یدا کرده بود توانست مکتب اهلبیت را سروسامان بخشد. با ورود امام رضا(ع) به ایران جغرافیای تشیع تغییر کرد و ایران به یکی از مراکز معارف شیعی تبدیل شد.
امام (ع) با حضور خود معارف را گسترش داد و مذهب تشیع به عنوان یکی از مهمترین مذاهب اسلامی به تثبیت رسید. هجرت آن حضرت به ایران یکی از عوامل موثر در تعمیق و گسترش مکتب اهل بیت (ع) بوده است و فعالیت ها و اقدامات آن حضرت در ایران با توجه به موقعیت موجود آن روزگار، چشمگیر و قابل توجه است که مهمترین فعالیت های حضرت در زمینه تعمیق و گسترش تشیع عبارتند از: برگزاری جلسات مناظره، تربیت شاگرد توسط حضرت، مقابله با فرقه ها و جریان های انحرافی و حضور آن حضرت در جایگاه سیاسی و گسترش فرهنگ اهلبیت و تعمیق باورهای شیعی که در بخش های جداگانه به این اقدامات و فعالیت های حضرت و تأثیر آنها در تعمیق و گسترش تشیع پرداخته شده است.
واژگان کلیدی: امام رضا(ع)، شیعه، تشیع، ولایتعهدی، مناظرات